bloemen groeiend uit vergetelheid

wil melker

ik heb op wolken gelopen
mijn lichaam in de zon
sterren voor het grijpen
geluk dat niet op kon

je gaf me lente met
de smaak van eeuwigheid
er bloeiden bloemen
groeiend uit vergetelheid

we zomerden in warmte
met lange dagen zon
donker koelde onze huid
verliefde krekels zongen luid

we deelden in de oogst
van bontgekleurde herfstdagen
en dachten zo voldaan
de lange winter te verdragen

maar de buien waren zwaar
storm heeft heftig huis gehouden
de wereld bleek ineens te koud
om onze warmte vast te houden