Eindeloos schril
Eindeloos schril.
Ze is blij dat ik er ben en wil mij iets vertellen,
maar verdwaalt dan in haar verward verhaal.
Ik luister aandachtig en knik dan maar,
maar soms komt weer die pijn een enkele maal.
Dan zie ik haar ineens weer, zoals ze vroeger was,
dan loopt mijn aandacht weg en val ik stil.
Dan voel ik het verdriet weer om wat verloren is gegaan
en zie ik het verschil met nu zo eindeloos schril.
Dan verlang ik weer zo naar die tijd, zo onwerkelijk ver
en tevergeefs probeer mij weer terug te wanen.
Maar ik kan nog maar slechts rouwen om de vrouw
die ik verloren ben en even huil ik zonder tranen.
-------------------
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 24-06-2016
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Ruud Grootveld (Actief sinds: 21-06-2016)
Informatie bij het gedicht
Als ik mijn vrouw weer bezoek, die al jarenlang Alzheimer heeft en in haar eigen kleine wereld leeft, dan overvallen mij wel eens de gevoelens zoals ik in mijn gedicht beschrijf.
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Eindeloos schril’ van Ruud Grootveld zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.