herinneringen aan morgen

Geert Messelis

het schip bereikt een haven
onder een loden zon
verliest de tijd de tijd
de schaduwen zijn vloeibaar
als water in een hand
hier heerst een stil lawaai
er klinken doffe trommen
is er een boodschap
die bevatbaar is

als blinden kijken we
over het land
dat trilt in al zijn voegen
de trommels komen nader

waar vinden we de tijdigheid
om verder te gaan varen
weg van de stilte vol lawaai

we vechten voor onze tijdelijkkheid
tegen de tijdloosheid
er hangt geen leven over 't land
alleen het zinderen van onzichtbaar licht

we weten met onszelf geen raad
er kan niets meer verloren worden
want de inzet is sinds lang bepaald

ontijdige tijdloosheid
vreet aan de ramen
die vergaan van licht
een oneindige vormloosheid
doet zelfs de schaduwen verdwijnen

in de stilte van de haven
van de zon
van het blikkeren van stenen
alsof we voor een roofdier staan
dat onze tijd bedreigt

de zeilen hangen stil in de wind
die opsteekt uit het zuiden
bestaat er enig ander land
waar we naartoe gaan varen

de schimmen waren over 't dek
vervloeide mensen in de tijd
het beest ligt stil te grijnzen

hoe verlaten we deze grijslijkheid
om het tijdige tijdelijk te bereiken