De zilvergrijze dood

wil melker

ze floten schaterend de ondertoon
als boventonen klonken luid de
witgestreepten in hun blauwe luchten

Schiphol deed geen reet
aan al die laatste zuchten toen
de Boeiing ze aan flarden sneed

ze wolkten dansend langs de hemel
vlaagden zwevend zwart in gras en kwetterden
steeds luider in het dimmen van het gas

hun vrienden stonden zachtjes brommend
de grote vleugels licht beijsd hun dood
te hijgen aan het einde van de reis