Ogenboom

Valentijn

Aan de barre grond ontworsteld
kronkelend en monddood
uit zichzelf geboren
niet in staat om zich op te heffen
denkend aan het donker
gevlucht naar het bovenlicht
met oogleden als wondranden
de oogharen als wuivende tralies
gesloten ogen die
zich openrijten aan het daglicht
verbaasd en verlangend
naar tranen
tegenduk van zwaarte
denkend aan de slang
die geneest
en voortplant
bevreesd voor het zand
dat stuift
in de poriën van waarachtigheid
onzichtbaar groeiend
wakker geworden op de
bevroren aarde
maar nog niet de weg weten
waar stengels zich oprichten
zonder angst voor gebreken
langs wegwijzers die
de weg kwijt zijn