in de buurt, maar toch onbekend

De jongen die je kent, maar alleen op het moment dat hij wil dat je hem kent.

Geloof

Geschreven aan mij, door iemand die je misschien wel kent.
Ik zeg misschien, omdat ik het zelf niet zeker weet.
Ik heb de woorden geschreven, maar ze voelen door een ander beschreven.

Mensen zeggen dat ik gedachten als deze niet mag geloven als ik niet zeker weet.
Ze zeggen dit niet met woorden, maar ze verwoorden wat ze denken te denken.
Zonder door te denken, zonder te onderzoeken.

Maar ze zeggen continu dingen, die ze zelf niet geloven.
Ze zeggen dingen, die ik niet kan bedenken.
Ze zeggen dingen, bedacht door anderen.
Een mening

Omdat zij dingen zeggen die ik al weet, die ik al bedacht had hierboven.
Boven op mijn kamer, of midden op het station.
In de les waar ik naar buiten keek naar een man zonder gezicht.
Een man, zo vergeten dat hij niet meer wist wie hij zelf was.

Dit gaat soms niet over wat jij denkt, want ik draai alles om.
Een koe is een schaap, rust is chaos en stilte.
Rust is het groene gras op een zondagmorgen, waar je je niet drukt maakt. Geen zorgen.
De zon op je huid, die brand als een open haard.
Soms net te heet, maar toch geniet je stiekem van de warmte.
Of geniet je van het gevoel, want het gevoel blijft.
Rust is iets wat niet bestaat, rust is iets wat je voelt.
Maar rust bestaat alleen, als je er zelf een betekenis aan kunt geven.

Ik zie dingen, dingen die jij misschien niet ziet.
Dingen verbonden, maar alleen als je dat wilt.
Het kan zijn in een lied of boek.
Een gedicht of een verzoek.
Ik voel de pijn in de teksten, de beats en de woorden.

Want ik zie woorden die er niet zijn, die soms niet door anderen gevonden kunnen worden, dus probeer ik ze nu te verwoorden.
Voor jou, voor haar, voor degene die niet weet waarom hij soms voelt wat hij voelt.

Soms zie alleen ik het, maar is het daarom niet waar?
Denk na, staar.
Neem dit op en denk erover na.
Trek geen conclusie, totdat je zeker bent dat je er niet anders over denkt.
Want soms, soms zit emotie verborgen.
En niet in wat iemand zegt, maar juist in hetgeen daarboven.
Wat diegene bedenkt, maar niet durft uit te spreken.

Zo vorm je je meningen, iets is goed of fout.
Iets is niet zwart wit, want het kan niet twee dingen tegelijk zijn.

Maar ik heb een geheim ontdekt.
Er is geen goed of fout, het enige wat goed of fout is is een mening.
Een mening vaak gebasseerd op mensen die te snel conclusies trekken.
Denk dus niet te snel, maar denk ook niet te langzaam.
Denk na, niet over.
Niet onder niet boven maar nu, denk erover.

Je mag gelukkig zijn, liefde voelen, want liefde, liefde is puur.
Het is maar een gevoel.
En een gevoel dat kan niet fout zitten, want het is geen mening.

En is een gevoel niet het fijnste wat er is, want dat blijft.
Je herinnert ze het best van alles wat je herinnert.
Want de tekening word langzaam uitgegumt, maar het gevoel blijft.
De boosheid, haat en verzonnen liefde.
Een emotie, zelf benoemd.
Maar als ik het voel, dan is het dus echt.
Ik hoef dus niet te geloven in mensen die altijd zeggen wat ze denken, maar nooit zeggen wat ze voelen.
Maar ik moet geloven in de mensen, die niet altijd zeggen wat ze denken, maar altijd voelen wat ze zeggen.

Rust

Eindelijk.
Tot het volgende moment, hoop ik dat ik je kan onthouden en vasthouden, kan blijven ommarmen.
Tot ik het weer voel, tot ik het nooit meer vergeet.
Rust.