Modelleren in het duister

elze schollema

hoe gedegen is mijn trots
telkens wanneer het streven
me laat dolen in de duisternis
vol raadsels, raadsels waar mijn hart
van overslaat en spinnen in hun eigen web
verpauperen tot het skelet verfijnt
tot raadselachtige dromen

deuren afgehangen in kozijnen
van meerdere modellen, al modelleerden
ze allen te hoekig en scherpten ze hun snede
aan elke zin die ik trachtte te schrijven

maar boven alles staat mijn engel, al zijn
de vleugels van inkt en haar verschijning
te naakt om te aanschouwen