Zonsondergang

Joris Olivier

Als de zon brandend is ondergegaan,
staan we saam, hand in hand,
roerloos op ‘t stille lege strand,
in ‘t goudgele licht van de volle maan.

Dan wordt de stilte ruw doorbroken,
door ’t nadren ener ruiter te paard,
d’hand boven d’ogen, in verten staart,
wij verstijfd, als door ’n wesp gestoken.

Dan barst ’n onweer los boven zee,
de ruiter stuift gelijk ’n stormwind weg,
wij hollen met de ruiter mee.

’t Maanlicht verlicht nog net onz’ weg,
tot de stortregen komt naar benee.
‘k Fluister: “M’n lief, alles kom reg”.