Elke simpele vanzelfsprekendheid

Dawn

Haar werkelijkheid, o zo onwerkelijk,
Ze ervoer tegenspoed in overvloed.
Maar het leven was toch opmerkelijk,
Boeken, koffie en vrijheid proefde goed.

Nooit was er voorspoed die vanzelf verscheen.
Maar dan ziet ze, ergens tussen begin en ‘t eind:
De manier waarop het zachte zonlicht schijnt
Op de vroege ochtend door de bomen heen.

Het besef- geluk is rennen door een korenveld,
Een revelatie die door Delphi nooit is voorspeld.
Meisje, misschien is dit wel voorbestemd,
Dat jouw vrijheid nooit kan worden getemd.

Niet alleen bestaan, maar vanaf nu echt leven,
Dat moet je in elke simpele vanzelfsprekendheid.
Want ja, uiteindelijk heeft alles zijn tijd,
Zoals het eeuwige, wat iedereen zal beleven.

Beter klein dan groots, zoek niet te ver,
Naar de waarheid die iedereen bezit:
Dat geluk niet in de sterrenhemel zit,
Maar in die ene felle ster.