tot de laatste sterren doken

wil melker

ik heb je aan mijn vork geregen
Neptunus is de naam en jij mijn faam
grijs-groen was je kabbelend verlegen
maar nu verstik ik je bij volle maan

je koos de vrijheid langs de vlakke kusten
bruiste je woede op de harde rots
op jouw gedein konden de schepen rusten
orkanen zweepten je tot woeste trots

we vochten tot de laatste sterren doken
meegaand gevoel weerstond gezond verstand
uiteindelijk ben je toch doorgebroken

ik schreeuwde, zinkend in mijn waterland
nooit hebben we de de ramp besproken
de redding hadden we in eigen hand