Laatste uur

Joris Olivier

Nachtlijk duister ontneemt zicht,
maan verzaakt plicht,
regen klettert op d’ruiten,
wind doet oren fluiten.

D’oude man weent in z’n sponde,
weet, is zijn laatste stonde,
zeis en doodshemd staan gereed,
eindlijk eind verleden leed.

Kleinzoon zit aan ‘t bed,
dochter weet hij ‘t niet redt,
‘t laatste uur heeft geslagen
van zijn levensdagen.

Bazuinen schallen doodssein,
d’oude aan ‘t eind van z’n Latijn,
dochter en kleinzoon wenen zacht,
duister wijkt, maan verlicht de nacht.