de kwelder aan mijn Wad

elze schollema

het vlakke land rust nu in dagen na
de lavendel storm door wie ze is gekust, ze schermt
met doffe degens en zaait stilte al was het nog zo
pril als een ongeboren vrucht


ergens had ik het al geweten, ze weende toen
ik haar betrad, haar raakte aan haar delen die
zij alleen bezat het intieme van haar slaap
ijverde mijn drift terwijl ze zonder handen

in al haar kwetsbaarheid die aan mijn voeten me ligt

haar schuwe afrasteringen had ik met
ferme treden genomen en liet mijn afdruk
na in het genoom dat ons bindt, zij als
kwelder – ik als eeuwig kind