Leeg

Trijan

Ik blijf graven in mijn hoofd,
woorden zijn niet te bedenken, blijf mijn hersenen krenken,
ik ben van mijn creativiteit beroofd.

Laag voor laag afgestruind,
mijn onbewuste laat het afweten, ik voel mij gespleten,
ben niet goed geluimd.

Als in het oog van de storm,
rust omringd door onrust, ontneemt je alle lust,
eeuwigdurend uit vorm.

De wereld draait door,
we voelen de turbulentie, tegen de storm is nauwelijks preventie,
hier en daar klinkt gemor.

De storm zal luwen,
een spoor van leegte achterlaten, waarover wij nog jaren praten,
het zal mijn creativiteit opstuwen.