Oudgrootmoe
Nu de piano uit de touwen valt en vier
verdiepingen in de versnelling schiet, zie
ik haar onbewogen wit gezicht omdat ze
zit, heel stil, omdat de fotograaf dat vraagt
De grote handen op de foto van mijn
oudgrootmoe Haar schoot fabriekstoneel
waar jaarlijks kinderen haar baby speelden
Zeep, koken en zieden, kloppen en slaan
‘Pianohanden’, dacht ik, maar muziek
bestond niet in haar tijd, niet de muziek
die om verfijning vraagt, die het zwart-wit
van toetsen sust met hele en halve tonen
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 08-03-2017
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Marten Janse (Actief sinds: 08-03-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Oudgrootmoe’ van Marten Janse zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.