Herfst

Paul Duyvesteyn

Grijs gehuld vlamt weelderig opkomende zon
Stralen schitteren in vroegochtend op bedauwde bodem
Waar vergeten leven krioelt dat dageraad wil verwelkomen
Op steens afstand slenteren verdwaalde wandelaars
Kijken recht voor zich uit alsof geen nieuwe dag daagt
In hoogluchten hangen zwaluwen in groten getale
Werpen bewegende schaduwen op verstoorde velden
Diep onder grond kronkelt leven, onwetend van licht of donker
Eikenbladeren ritselen in waterige winden
Weerkaatsen priemend licht tegen half verlicht hemelgewelf
Eenzaam aan grond genageld staren nieuwkomers
Onwetend wat heden en toekomst aandragen zal