Brievenbergen

Sasha Illegems

Mijn eettafeltje wordt bevolkt door insecten die wonen in rijhuizen, de chape van elk huis zijn stevig op de houten tafel bevestigde vuile borden en de huisjes werden gemaakt uit bedorven maaltijden. Mijn laatste vrienden, de insecten. Ze worden in gevaar gebracht door vulkaan-achtig gemorste glazen en trekken terug naar de ongeopende brievenbergen bij elke verspilde kans van dronken verlossing.
Zouden de insecten weldegelijk mijn laatste vrienden zijn? Zou er niet een oude vriend in één van de brieven zitten? Zou die me niet nog een keer willen zien? Al is het de laatste. Al kan ik hem nog steeds niet beloven dat ik de tirades kan controleren.
Of zou het mijn grootvader zijn met weer één van zijn raadsels? “Als we het leven zouden bekijken als een potje schaken met God en elke dag is het je doel om God schaak te zetten, wat is dan schaakmat? Het leven of de dood?” vroeg hij me de laatste keer toen ik hem zag. “De rust” beantwoorde ik hem. Waarop hij zei dat ik maar een ‘obscuur kereltje’ was.
Zou mijn vader zijn testament er bij liggen? Zou het een brief zonder waarheid bevatten?
Er zal wellicht geen brief van mijn moeder zijn toegekomen.
Zou een meisje, wiens liefde ik gestolen had uit de kansloosheid van mijn emotioneel bereik, me geschreven hebben?
Ik zal ’t nooit weten. ‘k Zou niet eens weten waar ik de woorden moet vinden om te antwoorden.
Rondom mijn eettafeltje, de ruïnes, liggen er klinkers, woorden en zinnen al schreeuwend, fluisterend en smekend op verbrand, versnipperd en opgepropt papier.

De Ratels van Een Onderdrukte Ziel.