plein 44

Marion Kleuters

Plein 44

Nijmegen, zo ver van huis,
stad van mijn studie
jij werd mijn thuis.

De toren van de kerk als een juweel
barok uit 1593, het lieve stadhuis
als een groot snoepgoed poppenhuis.
Dit deel is knus, dat beetje geschiedenis
dat na de oorlog in de stad gebleven is.

Maar dan Plein 44, zo kaal als het was
moest het blijven: een gat
in de stad
de leegte een monument
een kaalslag die nooit went.

Maar dat mocht niet blijven
er moesten gebouwen verrijzen
dus de geesten gaan de stad verlaten
omdat we hun niet voldoende ruimte laten.

Ja de geesten gaan aan de wandel
hullen zich in een wapperende mantel
of ze gaan mee in onze haren
en daar zullen ze nooit verjaren
of ze kruipen langs onze rug naar beneden
en je voelt de rilling van het verleden.

Zij klampen zich vast aan ieder leven
jong of oud is om het even
dat langs deze plek zal komen
om op andere plaatsen samen te stromen
op zolders, in kelders, of in oude bomen

spoken zij verder als herinnering aan het leed
dat Tweede Wereld Oorlog heet.

Em Ka