de baby

Fairouz

men trok heel voorzichtig het stuk steen weg
de Moeder die al uren had geschreeuwd
uit pure wanhoop, zweeg plotseling
iedereen om haar heen keek zwijgend toe

de baby lag daar, stil , zo klein, zo klein
helemaal gaaf en het was alsof hij sliep
de krankzinnigheid in de ogen van de Moeder
stil, smeekte ze….stil, hij slaapt, wek hem niet

grote kerels met tranen in hun ogen keken toe
haar vingers trilden toen ze haar kindje aanraakte
streelde en kuste, zo voorzichtig ...
stille tranen rolden over zijn dode wangetjes
haar tranen…stil ,herhaalde ze , wek hem niet

niemand wist later hoelang men daar had gestaan
de Vader arriveerde bij de restanten van hun huis
hij knielde bij zijn vrouw en zoontje neer
hij noemde hun namen en het leek alsof de vrouw
ontwaakte

toen begon ze te gillen zoals alleen een Moeder kan
de Vader vloekte, vervloekte de raket aanval zoals alleen een man kan voordat tranen komen