De oceaan

Isabelle Buwalda

Mijn benen lopen sneller dan mijn gedachte,
De tranen stromen eruit als oceanen maar niemand ziet of hoort het.
Ik wilde net zoals jullie zijn, blank.
Mijn leven zou dan perfect zijn, omdat ik er dan bij zou horen.
Jullie maakte mijn leven tot hell en ik hoef jullie niet meer te zien.
Niet in het leven en ook niet in mijn dromen.
De nachten waren lang en de dagen nog langer.
Jullie lieten me voelen alsof ik geen rechten had maar die had ik wel.
Ik voelde me minderwaardig, alleen en gewoon anders.
Ook al was ik hetzelfde als jullie, ik had ook recht op vrienden.
De woorden die jullie zeiden zitten nog steeds in mijn hoofd, de woorden die mij angst gaven.
De trauma die jullie me hebben bezorgd vergeet ik nooit.
Jullie vergeet ik ook niet, hoe hard ik het ook probeer.
De docenten waren verblind door de show die jullie lieten zien.
Mijn pijn was jullie geluk.
Het voelt alsof het eeuwen geleden is, maar ik weet het nog als de dag van gister.
Sorry, sorry, sorry echoed door mijn hoofd en de pagina’s zijn gevuld.
Met woorden, tranen en woede.
Maar jullie voelde het nooit, jullie voelde mijn pijn niet, mijn verdriet, mijn woede.
Omdat jullie me niet wilde zien, niet wilde kennen en er ook niet bij wilde hebben.
Ik dacht dat ik over het verleden heen was, maar nee.
Nog steeds ben ik bang dat mensen me gaan afkeuren wegens mijn huidskleur.
Nog steeds blijven die woorden hangen en laten ze me niet met rust.
Nog steeds voel ik me soms minderwaardig omdat ik gekleurd ben.
Ik was te jong om te begrijpen wat jullie bedoelde, maar nu ik het wel begrijp komt het harder aan.
Als een dolk die door mijn hart wordt gestoken.
De pijn in mijn ogen zagen jullie nooit, de pijn die ik weg beet alsof het niets was.
Ik wilde weg van jullie.
Jullie hebben nooit iets aan mij gemerkt, hoe ik me bijvoorbeeld alleen en anders voelde.
Jullie merkte nooit dat ik trilde en stil was.
Mijn beker werd steeds voller van tranen en het voelde alsof ik verdronk.
Jullie zagen mij nooit als persoon, maar als een object dat je kapot kan maken.
Ik voelde me zo leeg, ik wilde me niet meer verbergen achter een masker.